Als Bredero (1585-1618) in 1618 op 33-jarige leeftijd plotseling overlijdt, heeft zijn literaire carrière niet langer dan zeven jaar geduurd. Zijn laatste toneelstuk is ook het meest bekende en canonieke: de Spaanschen Brabander (1617). In de inleiding ervan vertelt hij over zijn grootse plannen: ‘ik zal mij haasten om u binnenkort een nog kluchtiger en veel grappiger stuk te openbaren’. Enkele maanden later sterft hij.

Zijn populariteit blijkt goed uit het grote verdriet bij zijn stadgenoten, opgetekend in de talrijke gedichten bij zijn dood. Daarin treffen we niet de Bredero die hij in de volgende eeuwen zou worden, de weinig serieuze vrijbuiter die zijn dagen vulde met nietsdoen, drank en hevige verliefdheden. Dat beeld ontstond als vanzelf uit zijn komische oeuvre. Ook zijn liedboek met het bekende Geestigh Liedt hielp mee. Hoe de wereld in elkaar stak, zo getuigt hij daar, had hij door schade en schande ervaren. Ondervinding leerde hem meer dan de `beste boeken’. Daarbij aansluitend verzucht Lambert Bidloo in 1720 dat Bredero er beter aan had gedaan in studieuze boeken te duiken dan in de Amsterdamse hoerenkasten (de `Kuffe-school’), dan had hij ook geweten dat boeren en vorsten op een andere manier spraken.